Tegenwoordig horen we daar veel over vooral door de stand van de medische wetenschap die mensen die dreigen te sterven toch weer kunnen reanimeren.
In een rechtbank is het zo dat als verschillende getuigen van een voorval hetzelfde beweren dat dat dan rechtsgeldig word bevonden. De bijna dood ervaringen zijn zo talrijk en de verklaringen van de getuigen zo eensluidend dat dat al een belangrijke indicatie is voor de werkelijkheid ervan. Boeken van Pim van Lommel, George Ritchie en Sabom en Moody en vele anderen geven getuigenis van deze ervaringen.
Iris Paxino is ook een belangrijke bron.
In vroeger tijden in de inwijdingsscholen kende men dit fenomeen ook maar men paste de bijna dood ervaring bewust toe. Onder leiding van een hierophant en 12 helpers werd een persoon met zijn levenslichaam los gemaakt van zijn fysieke lichaam. Ziel en geest van de persoon de inwijdeling kon dan naar de geestelijke wereld toe en daar bovenzinnelijke waarnemingen doen. Ondertussen zorgden de mensen bij het lichaam dat dat in leven bleef en dat de inwijdeling beschermd werd tegen demonische invloeden.. Als de persoon dan terugkeerde op aarde in zijn lichaam werd ervoor gezorgd dat zijn belevenissen in de geestelijke wereld zich in het fysieke lichaam afdrukten zodat deze ze zich kon herinneren. Zoiets gebeurde ook bij de doop door onderdompeling. De opwekking van Lazarus is in die zin de laatste van de oude mysteriën maar tevens ook de eerste van de nieuwe mysteriën.
Wat vroeger mysterie geheim was is dus nu openbaar geworden. De helper is geen hierophant op aarde maar een lichtgestalte in de geestelijke wereld. Naarmate deze belevenissen toenemen en er dus meer getuigenissen van een geestelijke wereld komen zal het materialisme langzaam gaan afbrokkelen.
Steiner in zijn tijd meldde al deze bijna dood ervaringen. Niet met medische oorzaak maar door bijv. ongelukken. Een mens valt van een berghelling en denkt dat hij sterft. Dan ziet hij in een luttele seconde zijn hele leven aan zich voorbijtrekken. Het levenstableau genoemd. Daarin alle belevenissen in de tijd van ongeluk tot geboorte in 1 enkel perspectivisch beeld. Hij valt dan op een tak en sterft niet. Het levenstableau hangt er mee samen dat het menselijk levenslichaam (etherlichaam) tevens drager is van alle herinneringen. Als tijdens zo'n val het etherlichaam dan los van het fysieke lichaam komt dan worden deze herinneringen niet chronologisch maar allen tegelijk zichtbaar. Tijd word dan tot ruimte.
